Onze eerste dag op Papua: veelbelovend!

Moe van de lange maar gezellige reis werden we gelijk geconfronteerd met een van de grootste problemen onder christenen op Papua: de invloed van de oude natuurgodsdienst. We zaten vroeg in de ochtend te wachten op onze laatste vlucht -Geerten zou ons het laatste stuk zelf brengen- toen iemand zich afvroeg wie er eigenlijk in de schaduw onder een vliegtuig koffie zaten te drinken. Het bleek een collega van Geerten te zijn. Er volgde een indrukwekkende ontmoeting. We werden meegenomen naar zijn huis waar we eerst onze lege magen konden vullen met lasagne (dat smaakt ongekend lekker na al die plastic maaltijden uit het vliegtuig!). Hij vertelde ons dat hij maar niet had kunnen slapen. De vorige dag was een collega van de 'loadcrew'  tijdens de rouwdienst van zijn eigen dochter plotseling overleden. Tot diep in de nacht was de familie (na het zingen van christelijke liederen!) al dansend en schreeuwend bezig geweest om ‚de geest van de overledene’ veilig thuis te brengen. Deze ceremonie werd geleid door een ouderling uit de plaatselijke kerk, die dus stiekem ook nog een soort medicijnman blijkt te zijn. De oorzaak waarom de geesten hem hadden gestraft was volgens hem duidelijk, hij had de bruidsschat namelijk nog niet volledig betaald..

Een confrontatie met de dood is voor veel christenen op Papua een moment waarop het animisme (natuurgodsdienst, geloof in geesten) direct weer komt bovendrijven. We hebben lang gepraat over de oorzaken van dergelijke moeilijkheden in Papua. Waar in Nederland een seculier wereldbeeld in de kerk de geestelijke strijd vaak wegredeneert, zijn in deze cultuur vervloekingen, occulte rituelen en het geloof in geesten van voorouders aan de orde van de dag. Ook onder veel christenen! Onderwijs over onze machtige, levende God die niet door angst en offers gediend wil worden is hier broodnodig. Er is veel werk te doen. 

We zijn nog snel een hand wezen geven aan de dochter en zus van de overledenen om vervolgens via enkele kleine bergdorpjes naar Wamena te vliegen. Kilometers aaneengesloten jungle met hier en daar een dorpje, kronkelweg, waterval of rotspartij. Inderdaad, dit is het meest onbegaanbare gebied ter wereld. Vliegen is hier vaak de enige optie, vandaar dat Lentera (de organisatie waar we voor werken) onder andere inzet op vliegonderwijs.

Het raakt ons hoe op onze eerste dag in Papua gelijk zo’n wereld voor ons open gaat. Samen met een aantal andere inspirerende teamleden hoop ik denkbeelden recht te kunnen zetten door praktisch Bijbels onderwijs over het navolgen van Jezus en de grotere lijnen die je in de Bijbel kunt ontdekken. Discipelschap, het worden van een discipel van Hem die zelf de vrijheid bracht. Maar ook in mij is er veel werk te doen. De komende 8 maanden gaan ook voor mij een zeer leerzame tijd worden. Hoe eenzijdig is mijn eigen -Westers gekleurde- geloof eigenlijk? Voor welke dingen ben ik zelf als christen blind? 

Vandaag gaan we naar de politie voor een surat jalan (reisvergunning) en kopen we een Indonesische simkaart. Ook ga ik samen met de studenten alvast wat rondkijken voor een motorrijbewijs die hier voor €30 direct op te halen is. Ik schrijf dit 's ochtends vroeg vanuit ons bed, slapen lukt toch niet meer vanwege de jetlag. De hanen beginnen net te kraaien vanuit de (mega)tuin vol dieren (pony, hond, konijnen, poezen, etc.), een enorme groente-tuin en veel bomen. Daar staat ook ons huisje ergens en een huisje waar tuinman Geri (ik ken hem nog van mijn vorige verblijf in Papua) met zijn vrouw woont. Hieronder een paar foto’s van onze laatste vlucht.

Theo