Theo en Wiljanne Vreugdenhil in Papua: SSB (2)

SuHuPu! Stand Up, Hand Up, Pair Up. Eén van de ‘games’ om Active Learning toe te passen in je klas, die ik de laatste dagen geleerd heb van een Amerikaanse trainer. Boordevol ideeën, inspiratie en vragen zijn we gisteren teruggekomen van een paar ontzettend leuke en interessante dagen in naburig dorp Bokondini, zo’n 2,5 uur rijden van Wamena. De motortrip was wederom erg gaaf; de uitzichten hier in de bergen zijn onbetaalbaar. Alleen m’n stuitje vond het wat minder leuk.
Afijn, in Bokondini is zeven jaar geleden een school ('Ob Anggen') opgestart vanuit hetzelfde idee als Sekolah Sinar Baliem, de school waar ik werk. Deze school heeft inmiddels zeven klassen, zestien leerkrachten en doet volop aan training en teambuilding. Juist deze dagen werden ze getraind door twee Amerikaanse docenten van een internationale school in Maleisië. Omdat ik ‘nog maar’ vier weken bezig ben in het trainingsleven, was het erg inspirerend om nu eens aan de andere kant van de tafel te zitten. Veel herkenning vanuit mijn PABO-colleges, maar zeker ook nieuwe inhoud én een goede opfrissing. Hoe zit het bijvoorbeeld ook alweer met de ‘follow-up’? Hoe maken de leerkrachten op SSB praktisch wat ze in de training leren? En hoe zorg ik ervoor dat de leerkrachten actief bezig zijn in mijn training en zich de inhoud eigen maken?
Een ochtend rondlopen door de school in Bokondini leverden me onder andere de volgende ideeën op: méér Engelstalig onderwijs in de klas, Engelse training voor de leerkrachten en meer gebruik maken van liedjes in de klas. Heerlijk, nieuwe input; en nu ermee aan de slag.

Maar wat is het ook gaaf om te zien wat er allemaal al in ‘mijn’ school(tje) gebeurt! Leerkrachten pikken inhoud van de trainingen direct op (spelletjes die we de dag daarvoor in de training geoefend hebben, worden de volgende dag gelijk uitgeprobeerd), leerkrachten komen met vragen over de invulling van een les en met veel plezier wordt er door de kinderen gespeeld en geknutseld in de nieuwe lees-, poppen- en knutselhoek. De poppenhoek is daarbij verreweg het populairst. (Nog niet over geschreven in een blog, maar toen ik na de kerstvakantie de poppenhoek introduceerde, was er hilariteit alom! Dit had niemand hier nog nooit gezien. De mannelijke leerkracht opperde het idee dat het wel heel handig zou zijn om deze te hebben in de klas, zodat de kinderen (meisjes…?) konden leren hoe ze hun moeder thuis moesten helpen in het huishouden…)

Naast alle mooie en hoopvolle dingen die gebeuren, zijn er in de school ook genoeg zaken waar nog flink aan gewerkt moet worden. Leerkrachten die zomaar afwezig en niet bereikbaar zijn, de schoolscooter die zomaar door een leerkracht weken achter elkaar gebruikt wordt voor persoonlijk gebruik en onvoorbereide lessen. En wat doe je eigenlijk als de kinderen aan het spelen zijn? Blijf je dan in de klas, ga je je volgende les voorbereiden of misschien zelfs even een ommetje maken? En hoe professioneel ziet het eruit als je lesgeeft met je oordopjes in je oren? Regelmatig zit ik op school in de ‘personeelskamer’ te werken. Dan zie en hoor ik van alles om me heen, wat me vaak juist ook wel weer aan het lachen maakt. Bijvoorbeeld als een leerkracht een Engels liedje leert aan de kinderen en dat dan zo’n 20 keer zingt, waarbij één regel toch best moeilijk blijkt en meer als een soort gebrabbel uit de mond komt… De kinderen moeten dan maar zelf bedenken wat dat moet zijn.

Het trainingsleven is een bijzonder leven; zeker in een andere/deze cultuur. Ik ben redelijk ‘nieuw’ in het vak, jong, wit en kritisch, in een cultuur waar men weinig onderwijs heeft genoten, weinig reflectief op zichzelf en anderen is en tegenover een blanke niet zomaar zegt wat hij denkt. Het is vaak zoeken, uitproberen en kijken of het aanslaat. Máár: we leren, we lachen, we genieten en we haken. Het is gewoon ontzettend boeiend hier :-)

PS. De school in Bokondini maakt deel uit van een discipelschapscommunity, gerund door Scotty en Heidi Wisley. Met hen hebben we veel gepraat. Daardoor zijn we enorm aan het denken gezet over discipelschap en hoe dat concreet (concreter) te maken binnen Lentera. Theo zal hier later nog wel meer over schrijven…

Wiljanne