Uit mijn dagboek: De laatste weekjes in Papua

Vandaag een stukje dagboek.. om jullie te laten weten hoe het voor mij voelt, deze laatste weken in Papua. 

Nog 2,5 week, dan vertrekken we uit Papua. En dat het nog maar zo kort is, maakt dat ik opeens enorm ben gaan nadenken over m'n werk hier en ga reflecteren op alles wat ik wel en niet gedaan heb. Als je me beter kent, weet je: ik ben nogal geneigd om meer te focussen op de dingen die ik niet heb kunnen doen, dan op de dingen die wel gedaan zijn.. Ik denk terug aan alle ideeën en dromen die ik had aan het begin van dit semester; alles wat ik wilde aanpakken en veranderen; en dat is niet allemaal gelukt. Logisch, uiteraard; want als ik terugkijk naar m'n lijstjes wilde ik ook wel heel veel. En de praktijk, cliché, is altijd weerbarstiger dan de theorie; dat zie ik nu ook wel. Leerkrachten die toch niet helemaal
vatten wat ik probeer te zeggen en dus vervolgens niet doen wat ik vroeg, of gewoon nog veel lager zitten qua leerkrachtniveau dan ik soms denk, vertragen het proces natuurlijk. En begrijp me goed: ik ben juist heel trots op wat de leerkrachten voor elkaar hebben gekregen! De school is superleuk. Ik zit nu gewoon voor mezelf de balans op te maken wat mijn rol is geweest in het proces, en terwijl ik dit opschrijf, besef ik ook dat dat allicht onzichtbaar/onbewust al veel groter is dan ik kan zien. Daarnaast is het natuurlijk ook gewoon de realiteit dat je op korte termijn maar kleine beetjes kunt doen, en dat ontnuchtert ook gewoon weer; de wereld verbeteren is zo makkelijk niet ;-) Het 'goede gevoel' wat je als mens altijd wilt hebben na ergens gewerkt/geholpen te hebben mag van mij absoluut z'n rauwe randjes wel hebben eigenlijk... Ik kom al denkend en schrijvend meer en meer tot het besef dat ik m’n bijdrage hier zeker geleverd heb, en ook dat het nooit genoeg zal zijn en dat het héél erg leerzaam is om dit allemaal mee te maken. 

Verder heb ik op de een of andere manier opeens ENORM veel zin om weer in Nederland te zijn. Ik heb zooooooveel zin om m'n eigen vrienden en familie weer te zien, m'n eigen taal te spreken, m'n eigen eten te eten, m'n eigen land te zien. Komt waarschijnlijk doordat de terugreis nu opeens binnen handbereik ligt, dus ook wel logisch. Aan de andere kant ook niet helemaal gezond, want ik betrapte me er de afgelopen dagen op dat het nu voor me voelt alsof ik m'n tijd hier gewoon nog even uit moet zitten. De uitdaging in het werk is er voor mij ook wel een beetje af nu, gek genoeg, terwijl ik nog genoeg te doen heb. Maar het voelt allemaal een beetje zinloos, omdat ik hier toch over een paar weken weg ben. Erg he?! Ik ben maar even eerlijk. En nu ik me hier bewust van geworden ben, heb ik juist besloten te genieten van de laatste dagen hier, want ik weet zeker dat, als ik dat niet zou doen, ik dat achteraf behoorlijk stom van mezelf zou vinden; en ook niet eerlijk naar de mensen hier..
En Nederland komt vanzelf wel, daar hoef ik nu nog niet over na te denken. ;-) Maar o, wat heb ik zin om jullie allemaal weer te zien! :)

Wiljanne